Κάποιο άγαλμα που μ' είδε με θυμήθηκε.
Αγάλματα της πόλης μας, ζούν ανάμεσα μας, στέκουν αγέρωχα και μας κοιτάζουν, μας παρακολουθούν αμίλητα, ακούνητα, αμίμητα. Είναι δημότες της πόλης και μάλιστα απο τους πιο φανατικούς - δεν μεταναστεύουν ούτε για ενα λεπτό, συμμετέχουν στις λύπες, στις χαρές, στα πανηγύρια και γιορτές αλλά και σε ότι διαδραματίζεται στην πόλη με τρόπο υπομονετικό καρτερικό. Βλέπουν, ακούν, υπομένουν χωρίς να μπορούν να κάνουν το παραμικρό. Υπο άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι οι πιο πολύτιμοι συνεργάτες του Δήμου, της Αστυνομίας αλλά και άλλων φορεών της περιοχής - γνωριζούν τα πάντα, αλλά παρόλα αυτα δε λένε απολύτως τίποτα..... απόλυτη μούγκα! Θα μπορούσαν να περιγράψουν με τον καλύτερο τρόπο τι συμβαίνει στη γειτονιά που κατοικούν, αλλά ο δημιουργός τους "ξέχασε" να τους βάλει ότι πιο πολύτιμο θα μπορούσε την λαλιά! Ίσως το έκανε και σκόπιμα, καθώς θα είχαν να μεταφέρουν πάρα μα πάρα πολλά αλλά αυτοί ξέρουν να κρατούν "μυστικό"!! Ας γνωρίσουμε λοιπόν τους πιο πιστούς και σιωπ