Διπλή προσέγγιση κορυφής Ολύμπου από Κακόσκαλα και Λούκι Αύγουστος 2015

Η κάθοδος από την Κορυφή της Ελλάδας με το φεγγαροφώς απο την Πανσέληνο του Αυγούστου μας οδηγεί στο καταφύγιο μας

Στην ερώτηση απο ποιάν πλευρά είναι προτιμότερη η προσέγγιση στην κορυφή που μας απεύθυνε το μέλος του ΕΟΣ Αλμυρού κατά την συνάντηση μας στην κορυφή της Ελλάδας στις 29/8/2015 και ώρα 18:15, η απάντηση μας έγινε με την μορφή ερώτησης: "Εσείς ποιά προτιμάτε περισσότερο την ξανθιά ή την Pils;" Ειναι καθαρά θέμα υποκειμενικό και έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες......

Εμείς πάντως ισχυριζόμαστε ότι και η μια και η άλλη προσέγγιση έχουν την χάρη τους, την αυξημένη επικινδυνότητα τους και την εξίσου σημαντική ικανοποίηση όταν τις καταφέρνεις!

Σαββάτο 29/8/2015 ώρα προσέγγισης Κορυφής 18:15

Νυχτερινή Διάσχιση Ολύμπου Πανσέλληνος Αυγούστου 2015

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ  ΠΕΤΡΟΣΤΡΟΥΓΚΑΣ - ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ «ΣΠΗΛΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ» - ΣΚΑΛΑ - ΜΥΤΙΚΑΣ

Η ομελέτα του Χρήστου στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας, απαραίτητη για να αρχίσουμε την δύσκολη μέρα της ανάβασης στα 2918μ.

Διάρκεια: 6 ώρες

Υψομ. Διαφορά: 1918 μ.

Διαδρομή μέτριας δυσκολίας

Μήκος: 14 Km

Η διαδρομή γίνεται πιο δύσκολη από τη Σκάλα στο Μύτικα. Από το καταφύγιο Α΄-«Σπ. Αγαπητός» (2100 μ) το μονοπάτι ανηφορίζει αρκετά και σε 20΄ περίπου ακολουθεί τη ράχη «Χονδρό Μεσοράχη» μέχρι που συναντάει στα 2480 μ. τη διασταύρωση για τα «Ζωνάρια» δεξιά. Λίγα μέτρα πιο πάνω και αριστερά συναντάει το μονοπάτι προς Σταυραϊτιές και Άγιο Αντώνιο. Ακολουθώντας το κυρίως μονοπάτι που είναι το Ε4, σε γυμνό αλπικό τοπίο και με αρκετή κλίση, μετά από μία ώρα περίπου, καταλήγουμε στην κορυφή «Σκάλα» (2866 μ.) Από εκεί συνεχίζουμε, ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια στα βράχια, στη διαδρομή της «Κακόσκαλας» όπως χαρακτηριστικά λέγεται λόγω των φυσικών «σκαλοπατιών», που οδηγούν στο Μύτικα. Επισημαίνεται ότι το κομμάτι αυτό της διαδρομής είναι αρκετά δύσκολο.

Η Ομάδα μας στο καταφύγιο Πετρόστρουγκας 29/8/2015

Η ανηφόρα πάνω από το καταφύγιο είναι αδυσώπητη. Το τοπίο εκτός από μερικά μέτρα δάσους στην αρχή γίνεται γυμνό, με ένα σαθρό χώμα κάτω από τα πόδια σου που σου δίνουν την εντύπωση ότι περπατάς πάνω σε σάρα.

Η Ομάδα μας προσεγγίζει μετα απο νυχτερινή ανάβαση 2.30 ωρών το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας στις 01:25 την 29/8/2015

Φτάσαμε στην κορυφή Σκάλα από όπου μια απότομη και βραχώδης κορυφογραμμή συνδέει την Σκάλα με την βάση του Μύτικα την ψηλότερη κορφή.

Η ομάδα των 3 Λύκων Κεχαγιόγλου στις 18:15 την 29/8/2015 στην Κορυφή της Ελλάδας Μύτικας

Στην αρχή νοιώθεις ένα σφίξιμο, αναρωτιέσαι που πας, αν δεν είσαι εξοικειωμένος στους γκρεμούς, μερικά λεπτά αργότερα, τουλάχιστον εγώ, ένοιωσα άνετα.

2918μ. Κορυφή Μυτικας Ολύμπου 29/8/2015 ώρα 18:15

Βέβαια θέλει πολλή προσοχή και τις αισθήσεις να τσιτάρουν, η αδρεναλίνη στο απόγειο, σου το θυμίζει το χάος δίπλα σου που σε μερικά μέρη σκέφτεσαι πως αν φύγεις κάτω θα κάνεις ολόκληρο ταξίδι.

H ομάδα μας

Στο κατηφορικό μέρος πηγαίναμε με τα πέντε: Χέρια, πόδια, πισινός, κάνοντας τους ορθόδοξους ορειβάτες να φρικάρουν. Κανένας όμως δεν μπήκε στον κόπο να δείξει.

Η Γαλανόλευκη στα 2918μ.

Η αριστερή πλευρά της κορυφογραμμής έβλεπε προς τα Καζάνια μια περιοχή που την περιβάλουν αμφιθεατρικά οι κορυφές Σκολιό, Μύτικας και Στεφάνια.

Οι 2 Λύκοι Παύλος - Πέτρος και η Άρτεμις

Η πλευρά που στεκόμασταν ήταν κάθετη και έφθανε 800 μέτρα κάτω και ο αέρας από το ανοδικό ρεύμα έβγαζε μια φοβερή βοή και σου έκοβε την ανάσα. Το κρύο εμφανίζεται και η θερμοκρασία καθώς πέφτει ο ήλιος μειώνονται αισθητά και χρειάζεσαι σκούφο - γάντια αν και διανύουμε μήνα Αύγουστο! 

Μέλη της Ομάδας μας κατά την διάσχιση στα δύο καταφύγια (Πετρόστρουγκας - Σπήλιος Αγαπητός)

Πιο κάτω δε που πιάνεσαι από ένα συρματόσχοινο λες τώρα ξεπερνάω τον εαυτό μου.

Έχει και ένα μέρος που αναγκάζεσαι να πηδήσεις πάνω από ένα μικρό χάος για να μην κάνεις ένα γύρο, από κει όμως ελαφραίνει η κατάσταση μέχρι που φτάνεις στο Κακόσκαλο μια φυσική πέτρινη σκάλα στενή όμως απ' όπου βλέπεις όμως πίσω σου τι πάει να πει Όλυμπος. Δεν ξέρω αλλά ο Όλυμπος από εκεί δείχνει τρομακτικά ογκώδης και τα ύψη θεόρατα γιατί τα συγκρίνεις με τις δίπλα κορφές που και αυτές δεν είναι χαμηλές.

Άποψη με την Action camera μας, το μόνο από τα υλικά μας που ανεβάσαμε μέχρι την κορυφή

Μύθοι και αλήθειες για τη δυσκολία του εγχειρήματος. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ακούσει πάρα πολλά για την ανάβαση στον Μύτικα. Είχαμε συναντήσει γνωστούς και άγνωστους στην ανάβαση μας στο Καταφύγιο, οι οποίοι με κάθε ευκαιρία έμοιαζαν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Ποιος ξέρει…  ίσως πάλι να ευθυνόταν η δική τους αποτυχημένη απόπειρα. Εκτός των παραπάνω “συμβούλων” μας, πριν την έναρξη της αποστολής είχαμε ενημερωθεί από άτομα του στενού μας κύκλου ότι το όλο εγχείρημα ήταν πράγματι δύσκολο και σίγουρα ιδιαίτερα επικίνδυνο, αλλά όχι αδύνατο. Οι ιδιοκτήτες του καταφυγίου μας ενημέρωσαν ότι υπάρχουν πολλοί ορειβάτες που έχουν έρθει έως και δέκα φορές στο καταφύγιο και δεν έχουν καταφέρει ακόμα να πατήσουν στην κορυφή του Ολύμπου. “Δεν είναι τόσο η κούραση στην ανάβαση, αλλά η ψυχολογική δοκιμασία που αντιμετωπίζεις όταν βλέπεις δεξιά και αριστερά το κενό και εσύ να ακροβατείς σε μία μικρή λωρίδα γης..”, ένας μέρος από τα λόγια τους που χαράχτηκαν στη μνήμη μας. Και δεν είχαν άδικο, ένα μικρό λάθος ήταν αρκετό ώστε να γκρεμίσει ένα ορειβάτη και να τον οδηγήσει σε μία πτώση χιλιάδων μέτρων. Έπρεπε να ήμασταν υπερβολικά προσεκτικοί, είχαμε καταλάβει τη σοβαρότητα του όλου εγχειρήματος. Και όντως, όταν φτάσαμε στην κορυφή Σκάλα και ξεκινήσαμε την αναρρίχηση στο πέρασμα Κακόσκαλα με στόχο τον Μύτικα, ήρθαμε σε αρκετά σημεία αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, αντιμέτωποι με φόβους και πάθη μας.. αντιμέτωποι με ψυχολογικά όρια τα οποία έπρεπε να αφήσουμε πίσω. 

Οδοιπορικό έως τη Σκάλα: μία δοκιμασία αντοχής. Τελικά, από το καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός” έως τη Σκάλα ήταν πεζοπορία 1:30 ωρών. Από την αρχή έως το τέλος της ήταν ανάβαση, σε κάποια σημεία με κλίση άνω των 30 μοιρών, κάτι που ήταν ιδιαίτερα επίπονο και κοπιαστικό αλλά όχι ασυνήθιστο για τις αντοχές μας.

Η άποψη από τον  Μύτικα του Στεφάνι του Δία η άλλη μεγάλη κορυφή στα 2909μ.

Η ανάβαση από το καταφύγιο στη Σκάλα αποδείχθηκε ιδιαίτερα κουραστική. Ο Όλυμπος δεν έχει μαγευτικά τοπία, είναι ολόκληρος ένα μαγευτικό τοπίο. Με συχνές όμως στάσεις, με εξάρσεις χιούμορ όποτε χρειαζόταν να ξεχαστούμε από την κούραση, αλλά και αρκετά μεγάλη θέληση καταφέραμε κατά τις 17:30 να πατήσουμε την κορυφή Σκάλα (ξεκινήσαμε από το καταφύγιο "Ζολώτας" στις 15:45. Πλέον δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε την κούραση, δεν υπήρχε από εδώ και πέρα πεζοπορία. Πλέον, είχαμε να αντιμετωπίσουμε το φόβο μιας επικείμενης πτώσης, το φόβο ενός τραυματισμού ή ακόμα και θανάτου. Πλέον είχαμε αναρρίχηση, η οποία έπρεπε πάσει θυσία να μην περιείχε ούτε ένα λάθος. Στη Σκάλα καθίσαμε να αναπαυτούμε και να πάρουμε δυνάμεις με τα λιγοστά τρόφιμα που είχαμε φέρει μαζί μας. Αν και από την αρχή της αποστολής είχαμε ως στόχο να πατήσουμε την κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα, εντούτοις δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ακόμα ότι θα το επιχειρούσαμε όντως. Σίγουρα, στην άκρη του μυαλού μας, ακόμα και η ανάβαση έως τη Σκάλα ήταν μία μικρή επιτυχία . Πλέον, αγναντεύοντας τον Μύτικα και την ελληνική σημαία που είχε στηθεί στην κορυφή του, αλλά και τις χαράδρες και τους γκρεμούς τους οποίους έπρεπε να διασχίσουμε αν θέλαμε να τον πατήσουμε, σκεφτόμασταν πραγματικά τι πρόκειται να κάνουμε. Διάφοροι ορειβάτες έφθαναν στη Σκάλα, κάνανε μία στάση και φεύγανε δίχως να το επιχειρήσουν καν. Ένα ζευγάρι ξένων αναρριχητών μόλις είχε τελειώσει την ανάβαση του στο Μύτικα, με επιτυχία, και ξεκουραζόταν λίγα μέτρα δίπλα μας. Δεν χάσαμε την ευκαιρία να κερδίσουμε κάτι από την πρόσφατη, αλλά τόσο μοναδική, εμπειρία τους. “Hi, have you reached Mytikas?, ρωτήσαμε για να λάβουμε μία καταφατική απάντηση γεμάτο χαμόγελα. Η επόμενη ερώτηση ήταν η αναμενόμενη.. “Is it difficult?”. Η κοπέλα μας χαμογέλασε καθώς έμοιαζε να αναζητεί τη σωστή απάντηση, Τελικά, μία απλή φράση βγήκε από τα χείλη της. “It is possible..” είπε χαμογελαστά. 
Η κατάκτηση του Ολύμπου: Σκάλα- Μύτικας. Με τις παραπάνω σκέψεις πήραμε την τελική απόφαση. “Θα το επιχειρήσουμε και ό,τι βγει..”, και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Από τα πρώτα μέτρα έγινε κατανοητό σε εμάς πως θα ήταν η πορεία μας έως τον Μύτικα.. απότομη και επικίνδυνη. Στο μεγαλύτερο μέρος της προχωρούσαμε είτε μπουσουλώντας είτε με διαδοχικά καθίσματα. Το πρώτο 10λεπτο ήταν αρκετό ώστε να φύγουν οι αρχικοί φόβοι άγνοιας για το τι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Οι φόβοι αυτοί ξεπεράστηκαν για να αντικατασταθούν με πιο πρακτικούς.. “Και αν παραπατήσουμε, και αν πέσουμε.. τι;”

Από τα χαμηλά στα ψηλά!

Πλέον γκρεμός εκτείνεται κάτω από τα πόδια μας. Η πεζοπορία έχει φτάσει στο τέλος της και έχει αρχίσει η αναρρίχηση.  Έτσι, καταφέραμε να ήμαστε συνεχώς προσεκτικοί και σε εγρήγορση, κάτι που όπως πιστεύω μας βοήθησε στο να μην γίνει κανένα λάθος από κανέναν μας. Έστω και ένα λάθος ήταν αρκετό να μας οδηγήσει στην αποτυχία της αποστολής. Εκτός των σωματικών βλαβών που θα μπορούσε να προκαλέσει, έως και θάνατο, ήταν και το ψυχολογικό σοκ που θα προκαλούσε. Ακόμα και αν δεν οδηγούσε σε ατύχημα θα ήταν αρκετό ώστε να μεγιστοποιήσει τους φόβους μας και να μας πείσει να γυρίσουμε πίσω άμεσα. Η διαδρομή από τη Σκάλα προς τον Μύτικα αποτελείται από διαδοχικά ανεβοκατεβάσματα και δύο μεγάλες (επιβλητικότατες όπως έμοιαζαν στα δικά μας μάτια) ανηφόρες όπου πραγματικά πρέπει να κάνεις ελεύθερη αναρρίχηση.

via Ferrata σημείο στην Κακόσκαλα που υποβοηθά τους αναρριχητές στην κορυφή

H ανάβαση στην Κακόσκαλα παρουσιάζει κλίση άνω των 60 μοιρών,έχει επικίνδυνα περάσματα για την διάβαση των οποίων ο ορειβάτης πρέπει να χρησιμοποιήσει όλην την πείρα και την τεχνική του.Η ακριβής περιγραφή όμως εκφεύγει των ικανοτήτων οποιουδήποτε περιγράφοντος,διότι κάποια πράγματα είναι πέραν περιγραφής,απλά μπορούμε μόνο να τα ζήσουμε.

Η 10μελής ομάδα κατά την εκκινηση της διάσχισης υπο το φώς της Πανσελήνου στις 22:00 την 28/9/2015 

Κορυφή : Σαν φτάνουμε τρέχουμε να σημειώσαμε με μικρά γράμματα και το δικό μας κατόρθωμα, δίπλα στα παλαιότερα και άκρως σημαντικά κατορθώματα των προγενέστερων ορειβατών. – 2/8/1913 – Πρώτη ανάβαση στο Μύτικα. (Χρήστος Κάκαλος, Frederic Boissonnas, Daniel Baud-Bovy). – 20/7/1920 – (Γιώργος Κωνσταντάκος). Η πρώτη μοναχική ανάβαση στην κορυφή. - 12/8/1921 – (Χρήστος Κάκαλος κα). Πρώτη διαπιστωμένη κατάβαση από το Λούκι. – 1926 – (R. Halίburton, L. Frazeur). Η πρώτη διανυκτέρευση στην κορυφή. – 3/9/1926 – (C. Sleeman, W. Elmslίe, Α.Storr, L. Ellwood). Ανάβαση για πρώτη φορά από το Λούκι. Έγινε προσπάθεια ν’ ανέβουν από τη Στριβάδα αλλά απέτυχαν. – 12/9/1927 – (Χρ. Κάκαλος, Ι. Δεμέστιχας, Γρηγοριάδης, Τ. Αποστολόπουλος, Ηρ. Ιωαννίδης κα ). Πρώτη μεγάλη ομαδική ανάβαση από τη Σκάλα (24 άτομα). Πρώτη ανάβαση γυναικών (10) στην κορυφή. Πρώτη ανάβαση Ελληνίδων στην κορυφή Τ. Αποστολοπούλου, Ε. Νομίδη. – 3/8/1928 – (Ορειβατικός Σύνδεσμος Αθηνών, Ορειβατικός Σύνδεσμος Πατρών, ‘Όμιλος Εκδρομέων Λαρίσης, διάφοροι ανεξάρτητοι). Πρώτη οργανωμένη ανάβαση Συλλόγων (21 άτομα). Πρώτη μεγάλη ομαδική ανάβαση από το Λούκι (16 άτομα). – 8/9/1930 – (Ε.Ο.Σ. Τμ. Αθηνών, Ε.Ο.Σ. Τμ. Θεσ/νίκης, Φ.Σ. ΠΑΝ). Πρώτη ανάβαση στην κορυφή από τη Στριβάδα. Έγινε από τον Κώστα Νάτση και είναι ΙΙ βαθμού δυσκολίας (Πέρασμα Νάτση). – 20/3/1931 – (G. Dorίer, Ηρ. Ιωαννίδης, Κ. Νάτσης). Πρώτη χειμερινή ανάβαση στην κορυφή. Διαδρομή : Βρυσοπούλες – Σκάλα – Μύτικας. – 11/3/1934 – (Ηλ. Νικόπουλος, Κ. Νάτσης). Πρώτη χειμερινή ανάβαση. Διαδρομή : Λιτόχωρο – Καταφύγιο – Σκάλα – Μύτικας. – 26-27/12/1953 – (Γ. Μιχαηλίδης, Γ. Τσαμακίδης, Ι. Πετρόχειλος). Η πρώτη χειμερινή διανυκτέρευση πάνω στην κορυφή. Πρώτη ανάβαση γυναίκας (Α. Πετροχείλου) στον Όλυμπο με χειμερινές συνθήκες (ανέβηκε μέχρι τη Σκάλα). – 29/8/2015 – (Γιαγτζόγλου) πρώτη ανάβαση απο Σκάλα στο Μύτικα...

Οι κλήσεις απότομες άνω το 60 μοιρών απαιτούν 3 μέλη του σώματος για την ανοδο και 4 για την κάθοδο

Σαββάτο 1/8/2015 ώρα προσέγγισης Κορυφής 19:10

σύννεφα στην Ανατολική πλευρά των κορυφών του Ολύμπου κατα την άνοδο μας στο Μύτικα στις 1/8/2015

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΥΣΩΝ - ΚΟΡΥΦΕΣ

ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Διάρκεια: 1.5 ώρα

Υψομ. Διαφορά: 268 μ.

Διαδρομή δύσκολη-επικίνδυνη

Μήκος: 1,5 Km

ΔΙΑΔΡΟΜΗ 

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΥΣΩΝ (Κατ. « Γιόσος Αποστολίδης» camp; «Χρήστος Κάκκαλος») - ΛΟΥΚΙ - ΜΥΤΙΚΑΣ

Κορυφή Μύτικας από Λούκι 1/8/2015 στις 19:10

Από το Οροπέδιο των Μουσών και συγκεκριμένα από τα καταφύγια «Γιόσος Αποστολίδης» (2700 μ. ) και «Χρήστος Κάκκαλος» (2650 μ.) συνεχίζουμε την πορεία μας προς τις ψηλές κορυφές. Το μονοπάτι ξεκινάει από τα δύο καταφύγια.

H Ομάδα μας στις 1/8/2015 στην κορυφή

Αφού αφήσουμε στα δεξιά μας τις «Πόρτες», συνεχίζουμε την πορεία μας περνώντας κάτω ακριβώς από το «Στεφάνι» και φθάνουμε στο διάσελο ανάμεσα στις δύο κορυφές. Στο σημείο αυτό, αριστερά και μπροστά μας έχουμε το «Μύτικα» και δεξιά μας το «Στεφάνι». Ακολουθούμε τα κόκκινα βέλη πάνω στο βράχο που μας οδηγούν μέσα από το «Λούκι» προς το «Μύτικα» σε 30 με 40 λεπτά περίπου. Η διαδρομή είναι δύσκολη μέσα στο «Λούκι» και συχνά επικίνδυνη λόγω κατολισθήσεων.

Μέλη της Αποστολής μας στο ψηλότερο σημείο της Ελλάδας

Φέτος, στις αρχές Αυγούστου η πρώτη Πανσέληνος του Αυγούστου, με την παρέα μας ξεκινήσαμε την ανάβαση από μία κλασσική διαδρομή: Γκορτσιά (1000 μ.) - Πετρόστρουγκα (1950 μ.) - Καταφύγιο Γιώσος Αποστολίδης (2680 μ.) - Μύτικας (2918 μ.). Κλασική διαδρομή του Ολύμπου, η οποία οδηγεί από την Γκορτσιά στην Πετρόστρουγκα και από εκεί στα αλπικά της Σκούρτας, στη συνέχεια μέσω του «Λαιμού» και το «πέρασμα του Γιώσου» στο οροπέδιο των Μουσών και εν τέλει στο καταφύγιο «Γιώσος Αποστολίδης». 

Έως εκεί απαιτούνται πέντε ώρες πορείας και καλύπτεται υψομετρική διαφορά 1560 μ., μέσα από ένα μονοπάτι με πολύ καλή σήμανση (κόκκινα σημάδια). Βέβαια, δεν είναι επιτακτικό να κάνει κάποιος τη διαδρομή στον συγκεκριμένο χρόνο. Μπορεί να κάνει περισσότερες στάσεις, να απολαύσει το τοπίο και τη φύση, το μεγαλείο του βουνού. Αρκεί να μην χάσει, βεβαίως, το ρυθμό του και κάνει ακόμα δυσκολότερη την ήδη επίπονη ανάβασή του. 

Για κάποιον, ακόμα και σχετικά γυμνασμένο, η ανάβαση από την Γκορτσιά είναι ένα τεστ κόπωσης. Η αρχή είναι ανηφορική και οι σφυγμοί ανεβαίνουν γρήγορα. Το καρδιαγγειακό σύστημα του οργανισμού δοκιμάζεται και οι αναπνοές γίνονται σαν της ατμομηχανής. Το οξυγόνο είναι απαραίτητο σε μεγαλύτερες ποσότητες και μέχρι να βρεις τους ρυθμούς σου, νομίζεις πως δεν θα συνεχίσεις. 

Μετά την αρχική αυτή σκληρή δοκιμασία, τα πράγματα επανέρχονται στην απλή κούραση και όταν φτάνεις, μετά την πρώτη ώρα, στο κιόσκι του Μπάρμπα, μέσα στην καταπράσινη φύση, για να πιεις λίγο νερό ή να γευτείς ένα φρούτο, τότε νιώθεις πως είσαι στον Όλυμπο και απολαμβάνεις την ολιγόχρονη ανάπαυση.Ακολουθούν η Κόκα και στο τέλος φτάνεις στο καταφύγιο RockStrougga Πετρόστουγκας της Ε.Ο.Δ. Από εκεί κατευθύνεσαι στο πλέον ανηφορικό και με έντονη κλίση σημείο της Σκούρτας και αφού περάσεις τον λαιμό το πέρασμα του Γιώσου Αποστολίδη έχεις πατήσει στο Οροπέδιο των Μουσών.

Η ομάδα Κορυφής από Λούκι Μύτικα

Αν και τα ψηλότερα ελληνικά βουνά έχουν μια κορυφή κοντά στα 2500μ, στον Όλυμπο υπάρχουν αρκετές κορυφές πάνω από το υψόμετρο αυτό. Απ’ αυτές, οι ψηλότερες και γνωστότερες είναι ο Μύτικας (2918μ), το Στεφάνι (2909μ), το Σκολιό (2911μ), ο Άγιος Αντώνιος (2815μ), ο Προφήτης Ηλίας (2803μ) και ο Καλόγερος (2684μ). Το 90% των αναρριχητών των κορυφών του Ολύμπου προτιμούν τον Μύτικα. Άλλωστε, είναι η πιο φημισμένη κορυφή, διάσημη και εκτός Ελλάδος. Είναι, όμως, και η δυσκολότερη, γιατί για ν’ ανέβεις από τη βάση στο λούκι, ενδέχεται να διακινδυνεύσεις ακόμη και τη ζωή σου. 

Ο Μύτικας αποτελείται ουσιαστικά από τρεις πύργους -τον κυρίως Μύτικα, τον Παραμύτικα και την Ταρπυία. Οι πύργοι αυτοί χωρίζονται μεταξύ τους, στη βορειοδυτική πλευρά, με βαθιά σχίσματα-λούκια. Η κορυφή του κυρίως πύργου του Μύτικα είναι και η ψηλότερη κορυφή των ελληνικών βουνών. 

Το σύνηθες και πιο εφικτό είναι ο ορειβάτης να διανυκτερεύσει την πρώτη βραδιά σ’ ένα από τα καταφύγια της κορυφής και ξεκούραστος- ή λίγο «πιασμένος»- την επόμενη μέρα να αναρριχηθεί στην κορυφή . 

Η ανάβαση στον Μύτικα διαρκεί περίπου 1,5 ώρα και καλύπτει υψομετρική διαφορά 238 μ. Αυτά τα 238 μέτρα είναι και η πιο σκληρή δοκιμασία για έναν άπειρο ορειβάτη. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου είναι το πολυτιμότερο «εργαλείο», που χρειάζεσαι εκείνη την ώρα, που ανεβαίνεις με ελάχιστα εφόδια -στη συνηθέστερη περίπτωση, ένα μικρό μπουκάλι νερού και ίσως μια φωτογραφική μηχανή για να καταγράψεις στο τέλος ή στη μέση της διαδρομής το κατόρθωμα. Χρειάζεται, όμως, προσοχή γιατί υπάρχει κίνδυνος από πέτρες που πέφτουν από τις κορφές. 

Όταν φτάσεις πάνω, στην «οροφή» της Ελλάδας, νιώθεις ένα φούσκωμα χαράς, ικανοποίησης, με μία σχετική δόση υπερηφάνειας, γιατί κατάφερες αυτό που έβαλες στόχο ξεκινώντας: την κορυφή. Εκεί καταγράφεις, συνήθως, μία φράση μ’ ένα όνομα -το βιβλίο εντυπώσεων- και με τον τρόπο αυτό περνάς μόνος σου στην ιστορία του βουνού. 

Το ίδιο δύσκολο και εξίσου επικίνδυνο είναι και το κατέβασμα. Επιστρέφεις αργά, με πολλή προσοχή, ώστε να βρίσκεις κάθε φορά σταθερή πέτρα να πατήσεις και όχι σαθρό έδαφος που θα φύγει κάτω από τα πόδια σου, και κρατιέσαι με δύναμη από τους βράχους. Κατεβαίνεις ακόμα και με την πλάτη ακουμπισμένη στις πέτρες, γιατί αλλιώς είσαι έτοιμος να «πετάξεις» στο απόλυτο κενό. 

Η επιστροφή προς τα καταφύγια, μετά την ολοκλήρωση μιας διαδρομής στο Μύτικα, γίνεται με κατάβαση μέσα από το καλά σηματοδοτημένο λούκι προς τα ανατολικά, από τη βάση του οποίου περνάει το μονοπάτι που οδηγεί βόρεια και τραβερσάρει κάτω από την ανατολική ορθοπλαγιά του Στεφανιού, μέχρι τις Πόρτες και από εκεί ανατολικά μέχρι τα καταφύγια του Οροπεδίου των Μουσών. Η διάρκεια της επιστροφής είναι περίπου 40 λεπτά.

Η ομάδα μας είχε βάση,  το Καταφύγιο "Γιώσος Αποστολίδης".Η αίθουσα αυτή ανήκει στον ΣΕΟ Θεσσαλονίκης. 

Το καταφύγιο βρίσκεται στο Οροπέδιο Μουσών, σε υψόμετρο 2770μ, και λειτουργεί από αρχές Ιουνίου έως τέλη Οκτωβρίου. Διαθέτει 90 κρεβάτια, θέρμανση και οργανωμένη κουζίνα. Η επικοινωνία μπορεί να γίνει τηλεφωνικά μέσω του Καταφυγίου Α ή μέσω του ΣΕΟ Θεσσαλονίκης (τηλ. 2310224710). 

Εκεί, η ομάδα συνάντησε άλλους ορειβάτες, μερικούς έμπειρους κι άλλους άπειρους, που ήρθαν για να απολαύσουν στην κορυφή της χώρας, τη μαγεία του Ολύμπου. 

Στην αρχή από τα Λούκια του Ολύμπου

Όμως, στον Όλυμπο «δένεσαι» με τον συνοδοιπόρο σου. Με τον συνταξιδιώτη, ακόμη κι αν δεν τον έχεις δει ποτέ πριν και δεν τον ξαναδείς ποτέ μετά. Μπορεί να πιεις από το παγούρι του, αν έχεις ανάγκη, στη μέση της διαδρομής, μπορεί να μοιραστείς τις εμπειρίες του ή να συμβουλευτείς τη γνώση του, αν είναι πιο έμπειρος από σένα. 

Εκεί, συναντάς ανθρώπους με ένα γνώρισμα μόνο -την αγάπη του βουνού και της φύσης. Εκεί, μπορεί να συναντήσεις τον καθηγητή από το Χάρβαρντ, αλλά και τον ξυλοκόπο από το Λιτόχωρο. Τον επαγγελματία της Αθήνας, αλλά και τον ροκά από τη Θεσσαλονίκη. Την Ουγγαρέζα χορεύτρια, αλλά και τον υπάλληλο της τράπεζας και μαζί κάθε φυλή του κόσμου αυτού. 

Στο μεγάλο μπαλκόνι του καταφυγίου, ένας Αμερικανός γράφει, συνοδεία τσαγιού, εντυπώσεις σ’ ένα σημειωματάριο. Με τη φαντασία σου, θα μπορούσες να του αποδώσεις οποιοδήποτε επάγγελμα. Από το ντύσιμο, που κατέληγε σε μία κομψότατη ρεπούμπλικα, μ’ ένα φανταχτερό φτερό στο πλάι, θα μπορούσες να τον κατατάξεις καθηγητή ή συγγραφέα. Σημείωνε και ξανασημείωνε. Δεν ρωτήσαμε τελικά επάγγελμα, σεβόμενοι τα προσωπικά δεδομένα. 

Ο ίδιος μας είπε πως είναι Αμερικανός από την Καλιφόρνια και πως πρώτη φορά ανέβαινε στον Όλυμπο, για τον οποίο είχε διαβάσει τόσα. «Εκπληκτική η θέση του και το τοπίο από δω ψηλά», μας είπε. Και, μάλιστα, σε μία μέρα που λόγω της θερμοκρασίας και των θερμών μαζών στην ατμόσφαιρα δεν μπορούσε να δει ούτε την Πλάκα στο Λιτόχωρο ή τις ακτογραμμές της Πιερίας, ενώ αν η μέρα ήταν καθαρή θα μπορούσε να δει όλο το Θερμαϊκό, όλη τη Χαλκιδική ως το βάθος εκεί στη Θάσο, ανατολικά στο δρόμο που τα αεροπλάνα της Ιβηρικής χερσονήσου περνούν πάνω από το βουνό για να πάνε στην Πόλη. 

Η επιστροφή προς την Γκορτσιά είναι η συνήθης διαδρομή για όσους επιλέγουν την ίδια στην ανάβαση. Όχι απότομη, αλλά ούτε και ξεκούραστη. Εμείς, δεύτερη μέρα της παρουσίας μας στο βουνό των Θεών, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε από τα Ζωνάρια και από το καταφύγιο Ζολώτας να κατευθυνθούμε στα Πριόνια. Ένα μονοπάτι ασφαλές κι ακίνδυνο, που θα το συνιστούσαμε σε κάποιον αν είχε στην πλάτη του ένα σακίδιο 12 κιλών.

1/8/2015 Διάσχιση Ολύμπου από Λούκια

Όταν τελικά, ύστερα από 2-2,5 ώρες φτάνεις στο καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός», λες: «Εντάξει. Σωθήκαμε. Τέλειωσε η αγωνία!». Το θρίλερ αφήνει τη θέση του στη μαγεία της κατάβασης, συνδυασμένης με την αφάνταστη κούραση, που όμως δεν της δίνεις σημασία. Μπορεί να φαντασιώνεσαι γαλάζιες παραλίες, ομπρέλες θαλάσσης, μαλακά κρεβάτια και ηλιοθεραπεία στην άμμο, αλλά ξέρεις πως κι ένα απλό κρεβάτι, στο τέλος αυτής της αναζήτησης, θα είναι κάτι πολύ ευεργετικό για την εξάντληση και την ταλαιπωρία του σώματος επί ένα διήμερο.

Πέτρος - Νεκταρία στα 2918μ. την 1/8/2015

Η σωματική αυτή καταπόνηση αμείβεται, όμως, πλουσιοπάροχα. Από την γενναία ποσότητα εικόνων, που δεν έρχονται στον αμφιβληστροειδή μέσα από οθόνη υψηλής ευκρίνειας, αλλά από τη θεία φύση που φρόντισε να ανταμείψει την Πιερία και την Ελλάδα με το κορυφαίο βουνό των Βαλκανίων. Πριν δύο χρόνια από σήμερα, οι φίλοι του Ολύμπου γιόρτασαν τα 100 χρόνια από την πρώτη ανάβαση στην κορυφή. Ο δεινός ορειβάτης Μιχάλης Στύλας, που έχει πατήσει σε πολλές κορυφές, πολλών βουνών, σε όλο τον κόσμο, με την παρέα του ετοίμασαν ένα ντοκιμαντέρ για τα 100 χρόνια, που συμπληρώθηκαν στις 2/8/2013, όταν ο Χ. Κάκκαλος και οι Ελβετοί F. Boissonas και D. Baud-Bovy «πάτησαν» στον Μύτικα.

Η κορυφή

Ο λάτρης των κορυφών Μιχάλης Στύλας εξακολουθεί να πιστεύει πως ο Όλυμπος είναι το ομορφότερο και πιο «ζωντανό» βουνό από τα δεκάδες που έχει επισκεφθεί. Κι αυτό έχει να κάνει με την ποικιλία των κορυφών του, τα περάσματα και τα μονοπάτια του, την εκπληκτική θέση του, τη θέα πάνω από την θάλασσα, την εκπληκτική βλάστηση, το αλπικό τοπίο, τις εναλλαγές του καιρού, την λάμψη του ήλιου, το τρομερό και σαγηνευτικό φεγγάρι του, και τόσα άλλα, που μόνο ένας δεινός ορειβάτης σαν αυτόν μπορεί να γνωρίζει και να «χαρτογραφεί» στις διαδρομές του σώματος και του νου του. 

Όμως, όπως και να ‘χει, το συναίσθημα να ατενίζεις την Ελλάδα πάνω από τα 2.918 μέτρα, από την κορυφή της χώρας, είναι εξαιρετικά μοναδικό. Πολύτιμο και ονειρικό. Γι’ αυτό και μια επίσκεψη εκεί, αξίζει ίσως κάθε θυσία.

Η θέα προς την κορυφή Λούκια Ολύμπου