Εθνικό Πάρκο Βόρειας Πίνδου – Ζαγόρι
Τα ορεινά οικοσυστήματα της Β. Πίνδου υποστήριξαν για αιώνες την επιβίωση του ανθρώπου και όρισαν τον τύπο των δραστηριοτήτων που αναπτύχθηκαν στην περιοχή, βασιζόμενα στο σεβασμό ανθρώπου και φύσης.Η διατήρηση αυτών των οικοσυστημάτων, σε συνδυασμό με την ήπια ανάπτυξη και τις συμβατές ανθρώπινες δραστηριότητες, αποτέλεσαν τους λόγους της ίδρυσης του Εθνικού Πάρκου Βόρειας Πίνδου και του Φορέα Διαχείρισής του από την πολιτεία, τον Ιούλιο του 2002. Το Εθνικό Πάρκο Βόρειας Πίνδου περιλαμβάνει τέσσερις διακριτές ανθρωπογεωγραφικές ενότητες-περιοχές : το Ζαγόρι, την Κόνιτσα, το Μέτσοβο και τα δυτικά χωριά του νομού Γρεβενών. Η έκτασή του είναι περίπου 2.200 τετρ. χλμ. και συμπεριλαμβάνει τους δύο εθνικούς δρυμούς Βίκου - Αώου και Πίνδου, με την υπόλοιπη περιοχή. Στο Εθνικό Πάρκο έχουν ορισθεί ζώνες προστασίας στις οποίες επιτρέπονται ανθρώπινες δραστηριότητες και δίνεται έμφαση στις παραδοσιακές ασχολίες, στον ήπιο τουρισμό, την περιβαλλοντική εκπαίδευση και τις φυσιολατρικές δραστηριότητες.
Αυτή τη φορά ξεναγός και υπεύθυνος της εξόρμησης δεν ήταν άλλος από τον E.Ο.Σ. Θεσσαλονίκης ο οποίος μας οδήγησε σε απάτητα λιβάδια, ατίθασα ποτάμια, απερίγραπτες λίμνες, αγέρωχες κορυφές, αλησμόνητους οικισμούς και αισθαντικά δρομάκια.
Αυτή τη φορά ξεναγός και υπεύθυνος της εξόρμησης δεν ήταν άλλος από τον E.Ο.Σ. Θεσσαλονίκης ο οποίος μας οδήγησε σε απάτητα λιβάδια, ατίθασα ποτάμια, απερίγραπτες λίμνες, αγέρωχες κορυφές, αλησμόνητους οικισμούς και αισθαντικά δρομάκια.
Μικρό και Μεγάλο Πάπιγκο
Ο οικισμός του Πάπιγκου είναι από τους γνωστότερους και πιο δημοφιλείς παραδοσιακούς ελληνικούς οικισμούς, πόλος έλξης για χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, που έρχονται να θαυμάσουν το φυσικό τοπίο της περιοχής. Διατηρούν αναλλοίωτο τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα, με μεγάλα αρχοντικά, λιθόκτιστα σπίτια, λιθόστρωτα δρομάκια, βρύσες με πεντακάθαρα νερά και εξαιρετική θέα, εναρμονισμένα απόλυτα με το φυσικό περιβάλλον.Τον οικισμό αποτελούν οι δύο συνοικίες, Μικρό και Μεγάλο Πάπιγκο, κρεμασμένες στις πλαγιές του ορεινού όγκου της Πίνδου και κάτω από τον ίσκιο των "πύργων" της Αστράκας.Το Μεγάλο Πάπιγκο βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μ. και το Μικρό Πάπιγκο σε υψόμετρο 980 μ. και απέχουν μεταξύ τους περίπου 2 χλμ.
Από εδώ ξεκινούν τα ορειβατικά μονοπάτια, όπως μας πληροφορεί η ενημερωτική επιγραφή, προς καταφύγιο με διάρκεια διαδρομής 3,5 ωρών, προς σπήλαιο Προβατίνα διάρκειας 4 ωρών, προς Δρακόλιμνη που απαιτεί 4,5 ώρες και προς κορυφή Γκαμήλα, 6 ωρών επίπονης διαδρομής. Η συνολική διαδρομή θα σας μείνει αξέχαστη από τις ομορφιές που προσφέρει απλόχερα στους επισκέπτες.
Ο οικισμός του Πάπιγκου είναι από τους γνωστότερους και πιο δημοφιλείς παραδοσιακούς ελληνικούς οικισμούς, πόλος έλξης για χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, που έρχονται να θαυμάσουν το φυσικό τοπίο της περιοχής. Διατηρούν αναλλοίωτο τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα, με μεγάλα αρχοντικά, λιθόκτιστα σπίτια, λιθόστρωτα δρομάκια, βρύσες με πεντακάθαρα νερά και εξαιρετική θέα, εναρμονισμένα απόλυτα με το φυσικό περιβάλλον.Τον οικισμό αποτελούν οι δύο συνοικίες, Μικρό και Μεγάλο Πάπιγκο, κρεμασμένες στις πλαγιές του ορεινού όγκου της Πίνδου και κάτω από τον ίσκιο των "πύργων" της Αστράκας.Το Μεγάλο Πάπιγκο βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μ. και το Μικρό Πάπιγκο σε υψόμετρο 980 μ. και απέχουν μεταξύ τους περίπου 2 χλμ.
Από εδώ ξεκινούν τα ορειβατικά μονοπάτια, όπως μας πληροφορεί η ενημερωτική επιγραφή, προς καταφύγιο με διάρκεια διαδρομής 3,5 ωρών, προς σπήλαιο Προβατίνα διάρκειας 4 ωρών, προς Δρακόλιμνη που απαιτεί 4,5 ώρες και προς κορυφή Γκαμήλα, 6 ωρών επίπονης διαδρομής. Η συνολική διαδρομή θα σας μείνει αξέχαστη από τις ομορφιές που προσφέρει απλόχερα στους επισκέπτες.
Από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια του Πάπιγκου είναι οι βραχώδεις σχηματισμοί γνωστοί ως Πύργοι. Βρίσκονται νότια από την κορυφή της Αστράκας και τη συνδέουν με τη χαράδρα του Βίκου. Ο ψηλότερος από τους Πύργους φτάνει στα 1788 μ. Στην απόληξή τους οι Πύργοι σχηματίζουν ένα σχετικά ήπιο οροπέδιο, την Γκοβοστίτσα, που παλιότερα βοσκούσαν εκατοντάδες πρόβατα. Το 1965, δύο Έλληνες ορειβάτες, ο Π. Ιδοσίδης και ο Ν. Κοτζιάς αναρριχήθηκαν στον Πύργο «Κούπο» μετά από 17 ώρες διαδρομής και στον δυτικό Πύργο «Πτηνό», μετά από 12 ώρες διαδρομής.
Στη θέση "Ραδόβολη", πάνω από το οροπέδιο των λιμνών και σε υψόμετρο 1950 μ. βρίσκεται το ορειβατικό καταφύγιο της Αστράκας.Το καταφύγιο παρέχει τη δυνατότητα φιλοξενίας 52 ατόμων, ανήκει στην Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας - Αναρρίχησης (Ε.Ο.Ο.Α.) και κατασκευάστηκε με πρωτοβουλία του Ε.Ο.Σ. Ιωαννίνων και της ορειβατικής ομάδας Παπίγκου, το 1966. Αποτελεί ορμητήριο για όλες τις ορειβατικές και αναρριχητικές διαδρομές προς της κορυφές της Τύμφης. Από την άνοιξη του 2004 άρχισε να λειτουργεί και η δεύτερη πτέρυγα του καταφυγίου.Τους καλοκαιρινούς μήνες το καταφύγιο λειτουργεί καθημερινά και προσφέρεται φαγητό, ενώ το χειμώνα κατόπιν συνεννόησης με τον υπεύθυνο.Πληροφορίες στο τηλέφωνο: 6973 223100.
Δρακόλιμνη
Η Δρακόλιμνη βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφές Λάπατος και Πλόσκος, στο ορεινό συγκρότημα της Τύμφης Το όνομά της οφείλεται στο δράκο με μυθικές διαστάσεις, ο οποίος λέγεται ότι κατοικούσε σε αυτή και ήταν σε διαρκή διαμάχη με το δράκο που ζούσε στο Σμόλικα. Ο Αλή Πασάς κατά την διάρκεια της παντοδυναμίας του, προσπάθησε να φτάσει στη λίμνη και να απολαύσει μια βαρκάδα στα κρυστάλλινα νερά της. Μια απρόβλεπτη μπόρα με δυνατό χαλάζι, ήταν αρκετή για να χάσουν τη ζωή τους αρκετοί άντρες του και να καταστραφούν οι βάρκες του. Μετά από αυτό, ο πανίσχυρος Πασάς αναγκάστηκε να αναβάλλει το σχέδιό του.Παλιά πίστευαν ότι η Δρακόλιμνη είναι πολύ βαθιά λίμνη, που τα νερά της καταλήγουν στον Αώο. Οι νεότερες έρευνες απέδειξαν πως το βάθος της δεν ξεπερνά τα 5 μ. Στα νερά της ζει ο αλπικός Τρίτωνας (tritus alpestris), ένα αμφίβιο με μήκος 8 - 12 εκ. με γκρίζα - καστανόμαυρη ράχη και κοκκινωπή κοιλιά χωρίς κηλίδες. Θεωρείται σπάνιο είδος και προστατεύεται από την ελληνική και την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Πάπιγκο - Αστράκα.Η διαδρομή είναι μέτριας δυσκολίας, με κόκκινα σημάδια. Για να φτάσετε στον προορισμό σας, που βρίσκεται στα 2436 μ. θα χρειαστείτε περίπου 5 ώρες. Ακολουθείται την πορεία για το καταφύγιο έως λίγο πιο πάνω από τη βρύση Τράφος, όπου στρίβετε δεξιά.Το ανηφορικό μονοπάτι περνάει δίπλα από το λούκι Χούνη και βγαίνει στο οροπέδιο της Αστράκας.Στο λούκι της Χούνης στα δεξιά σας, θα συναντήσετε το βάραθρο «Προβατίνα» σε 1 ώρα πορείας από τον Τράφο. Από εκεί, προχωρώντας κάτω από τις κορυφογραμμές, φτάνετε στην κορυφή της Αστράκας, που είναι η τελευταία και ο τελικός προορισμός σας.Η διαδρομή μετά τον Τράφο είναι πρόχειρα σηματοδοτημένη με κόκκινα σημάδια.
Το μυθικό αγριόγιδο της Β. Πίνδου.
Η πλειοψηφία του πληθυσμού που έχει καταγραφεί στην ελληνική επικράτεια κατοικεί στη περιοχή της Β. Πίνδου. Νιώθουμε ιδιαίτερα τυχεροί που κατά την διάρκεια της 36ωρης παραμονής μας στο Πάρκο ερχόμαστε σε στενή επαφή με ένα μέλος της κοινότητας αυτής. Οι περισσότεροι δεν μπορούμε καν να δούμε την διαφορά από ένα κοινό κατσίκι. Κι όμως πολλοί επιστήμονες ενθουσιάζονται με το αγριόγιδό μιας και είναι θαύμα που επιβιώνει ακόμα το Rupicapra Balcanica. Κατά τις εκτιμήσεις της W.W.F. οι πληθυσμοί του σπάνιου αυτού ζώου στην Ελλάδα υπολογίζονται σε 500 μέλη.
Τα αγριόγιδα απαντώνται συνήθως σε κοπάδια των 5-15 ατόμων αλλά τα αρσενικά ζουν μόνα τους, εκτός από την περίοδο της αναπαραγωγής.
Το αρσενικό αγριοκάτσικο είναι συνήθως μεγαλύτερο και βαρύτερο από τα θηλυκά. Εντούτοις, η πιο αξιοπρόσεχτη διαφορά μεταξύ των φύλων είναι η παρουσία μεγάλων κέρατων. Τα θηλυκά θα κρατήσουν ένα ζευγάρι των μικρότερων, λεπτότερων κέρατων που αυξάνονται αρκετά πιο αργά από των αρσενικών. Τα κέρατα του αγριοκάτσικου αρχίζουν να αυξάνονται στη σεξουαλική ωριμότητα και να συνεχίζουν να κάνουν έτσι σε όλο το υπόλοιπο της ζωής. Σοβαρές είναι και οι απειλές που προέρχονται από την καταστροφή και την υποβάθμιση καίριων σημείων του βιότοπου του ζώου, από ορισμένες ανθρώπινες δραστηριότητες όπως το μότο κρός κλπ.
Ας τα προσέξουμε! Κύριος εχθρός τους είναι οι λαθροκυνηγοί και μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι δεν βλέπουμε αύξηση στους πληθυσμούς τους. (Οι ασθένειες από οικόσιτες κατσίκες είναι παράγοντας αλλά όχι καθοριστικός.) Γενικά είναι ζώα τα οποία θέλουν την ησυχία τους και έτσι η διάνοιξη δρόμων και τα 4Χ4 τα προβληματίζουν.
Τα αγριόγιδα απαντώνται συνήθως σε κοπάδια των 5-15 ατόμων αλλά τα αρσενικά ζουν μόνα τους, εκτός από την περίοδο της αναπαραγωγής.
Το αρσενικό αγριοκάτσικο είναι συνήθως μεγαλύτερο και βαρύτερο από τα θηλυκά. Εντούτοις, η πιο αξιοπρόσεχτη διαφορά μεταξύ των φύλων είναι η παρουσία μεγάλων κέρατων. Τα θηλυκά θα κρατήσουν ένα ζευγάρι των μικρότερων, λεπτότερων κέρατων που αυξάνονται αρκετά πιο αργά από των αρσενικών. Τα κέρατα του αγριοκάτσικου αρχίζουν να αυξάνονται στη σεξουαλική ωριμότητα και να συνεχίζουν να κάνουν έτσι σε όλο το υπόλοιπο της ζωής. Σοβαρές είναι και οι απειλές που προέρχονται από την καταστροφή και την υποβάθμιση καίριων σημείων του βιότοπου του ζώου, από ορισμένες ανθρώπινες δραστηριότητες όπως το μότο κρός κλπ.
Ας τα προσέξουμε! Κύριος εχθρός τους είναι οι λαθροκυνηγοί και μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι δεν βλέπουμε αύξηση στους πληθυσμούς τους. (Οι ασθένειες από οικόσιτες κατσίκες είναι παράγοντας αλλά όχι καθοριστικός.) Γενικά είναι ζώα τα οποία θέλουν την ησυχία τους και έτσι η διάνοιξη δρόμων και τα 4Χ4 τα προβληματίζουν.
Σχόλια